Гүлімай Қуанышова   Қара өлең құлайды кеудеме Қанатын жайып сап. Түн сайын жылайды. Беу, неге? Тек осы дерттен бір айықсақ. Уілдеп шақырған бір әннің, Үзіліп кетердей сағағы. Сәбидей тәп-тәтті былдырлап, Санамда қоңырау қағады. Төсектің наласын арқалап, қиялды тербетіп отырмын. Қалғысам ішегін тартады, Онсыз да сүйкімсіз қотыр мұң. Сөнсе үміт соңғы рет қарманып, Сұлбасын сызылған әріптің. … Әрі қарай оқу Жүрегімде жүз қасиет аяулы, сырты қарапайымбыз